Τέλος

Το "Ας γελάσουμε λίγο" σταματάει εδώ. Τους στόχους του τους πέτυχε. Οι 4 μήνες που κράτησε ήταν για μένα λίγη κούραση και πολύ χαρά. Ελπίζω ότι όντως γελάσατε λίγο (ή και περισσότερο).

Σας ευχαριστώ όλους. Να είστε πάντα καλά και να γελάτε!

Τα "μαγαζιά" του προιστάμενου

Ο προιστάμενος φτάνει καθυστερημένος στο γραφείο. Η γραμματέας βλέπει ότι πάνω στη βιασύνη του το πρωί, έχει ξεχάσει ανοιχτό το φερμουάρ του παντελονιού του και σκέφτεται πως να του το πει ευγενικά.

-Καλημέρα κύριε προϊστάμενε! Όταν φύγατε από το σπίτι σας το πρωί, την κλείσατε την πόρτα του γκαράζ;

Εκείνος δεν καταλαβαίνει και με τη δουλειά το ξεχνάει. Αργότερα, συμβαίνει να παρατηρήσει το φερμουάρ του και τότε θυμάται τι του είχε πει η γραμματέας. Καταλαβαίνει και γελάει. Ύστερα, για να πειράξει τη γραμματέα του, πηγαίνει και της λέει:

-Δε μου λέτε δεσποινίς, από την ανοιχτή πόρτα του γκαράζ, μήπως είδατε καθόλου τη Ferrari μου;

-Όχι κύριε προϊστάμενε. Για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που είδα ήταν...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ένας σκαραβαίος με δυο ξεφούσκωτα λάστιχα!

Παλιός φίλος του σεβασμιότατου

Ένας μεσόκοπος κύριος με ευγενικό παρουσιαστικό χτυπάει την πόρτα του μητροπολίτη. Ανοίγει ο ηλικιωμένος υπηρέτης.

-Καλημέρα σας! Εδώ μένει ο σεβασμιότατος;

-Μάλιστα! Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

-Ήρθα να τον επισκεφτώ! Είμασταν συμμαθητές στο σχολείο και στενοί φίλοι, ξέρετε. Αυτός διάλεξε το δρόμο του κλήρου, εγώ έγινα καθηγητής στο πανεπιστήμιο!

-Μμμ, ξέρετε όμως, είναι μεσημέρι και ο σεβασμιότατος έχει ξαπλώσει. Θέλετε να περάσετε το απόγευμα;

-Α, ναι. Βεβαίως! Μετά τη συντροφιά του ...Μορφέα που τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά του, ελπίζω να χαρεί και με τη δική μου, που έχουμε τόσα χρόνια να ειδωθούμε!

Ο άλλος ξύνει το κεφάλι του. Προφανώς δεν είχε ιδέα τι θα πει "στην αγκαλιά του Μορφέα".

-Μορφέα; Ποιου Μορφέα;

-Ελάτε, ένα αστειάκι ήταν. Ο Μορφέας ξέρετε ήταν...

-Κοιτάξτε, θα σας παρακαλέσω να μείνει μεταξύ μας. Καταλαβαίνετε, η πόλη μας είναι λίγο μικρή και οι άνθρωποι γνωρίζονται... Καταλαβαίνετε...

-Παρντόν; Ομολογώ ότι δε σας καταλαβαίνω...

-Πάντως...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-ο νεαρός λέγεται Βαγγέλης, όχι Μορφέας! Εκεί μάλλον λάθος σας πληροφόρησαν...

Οι κοπέλες κι η βαρύκοη γιαγιά

Τρεις κοπέλες συζητούν στο λεωφορείο. Δίπλα τους κάθεται μια γιαγιά που δεν ακούει καλά.

-Μπλα, μπλα...

-Μπλα, μπλα... (ξέρετε τώρα q-:)

...

-Εγώ λέω τα γαντάκια από το νυφικό να τα κάνεις κοντά, να πιάνουν μόνο τον καρπό. Θυμάστε στο γάμο της Μαίρης; Δεν ήταν πολύ ωραία;

Και δείχνει στο το χέρι της τον καρπό.

-Μμμ, γιατί δεν τα κάνεις κλασικά μέχρι τον αγκώνα; Νομίζω ότι είναι πιο επίσημα έτσι!

Και δείχνει τον αγκώνα της.

Σχολιάζει κι η τρίτη:

-Εγώ πάλι νομίζω πως είναι τελευταία μόδα μέχρι εδώ!

Και δείχνει στο χέρι της το μεσοδιάστημα μεταξύ καρπού και αγκώνα.

Πετάγεται κι η γιαγιά από δίπλα:

-Αχ βρε κορίτσια, ακούστε με κι εμένα, δεν έχει τόσο σημασία αυτό,...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...καλό παιδί να 'ναι και να σ' αγαπάει. Μύθος είναι το μέγεθος...

Ο Λένιν στην Κόλαση

Πεθαίνει ο Λένιν κι ύστερα από μεγάλη φαγωμάρα κι ατέλειωτες συζητήσεις στο Ύψιστο Συμβούλιο Κρίσης, αποφασίζουν να τον στείλουν στην Κόλαση.

Περνάει λίγος καιρός και το αφεντικό της Κόλασης παίρνει τηλέφωνο στα ...απάνω πατώματα:

-Έλα Ύψιστέ μου, εδώ Ακατανόμαστος! Δε μπορώ να βγάλω άκρη μ' αυτό το δαίμονα που μου έστειλες! Μέσα σε λίγο καιρό τους μίλησε όλους, ίδρυσαν συνδικάτα και άρχισαν τις απεργίες. Τα καζάνια έχουν να ανάψουν κάτι μήνες. Οι υφιστάμενοί μου μαζί με τους καταδικασμένους κάνουν συνέχεια πορείες και διαδηλώσεις!

-Διαδηλώσεις; Α, χα, χα! Και φωνάζουν και συνθήματα, δηλαδή;

-Ναι, τραγουδάνε "Εμπρός της γης οι κολασμένοι"... Μου έχουν πάρει τα αυτιά με τις φωνές τους! Ωρύονται επίσης ότι η κόλαση είναι πολύ ...καπιταλιστική! Γενικώς, με έχουν αποσυντονίσει τελείως και αδυνατώ να φέρω εις πέρας το έργο μου. Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Πάρ'τον πίσω, σε παρακαλώ! Πάρτον πίσω και κάντον ό,τι θες, δε με νοιάζει...

-Καλά, στείλτον και θα δούμε. Η Κόλαση πρέπει να λειτουργεί σωστά, δεν κάνουμε τίποτα έτσι...


Περνάει ακόμα λίγος καιρός. Η Κόλαση λειτουργεί ξανά ρολόι και το αφεντικό της βρίσκει επιτέλους την ησυχία του. Τα καζάνια κορώνουν, οι κολασμένοι υποφέρουν το μαρτύριό τους, οι αφίξεις από τη γη διεκπεραιώνονται κανονικά.

Σε κάποια φάση, το αφεντικό του ...Κάτω Μαγαζιού αποφασίζει να πάρει ένα τηλέφωνο στους επάνω να δει τι απόκαμαν με το Λένιν.

-Έλα Πανάγαθε, εδώ Κόλαση! Εδώ πέρα όλα τζάμι, δουλεύουμε καλοκουρδισμένα! Πώς τα πάτε εκεί πάνω με τη ...μουσάτη καταστροφή;

-Άκου να σου πω! Πρώτον, σε παρακαλώ πολύ, πρόσεχε πως μιλάς για τον εκλεκτό μας Βλαδίμηρο! Δεύτερον, ΔΕΝ υπάρχει Θεός και μην ξανακούσω αυτές τις αηδίες! Και τρίτον, μπορείς σε παρακαλώ να με αποκαλείς...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...σύντροφο;

Ο Τοτός, το ψόφιο σπουργίτι και η λάθος εξήγηση

Ο Τοτός πηγαίνει βόλτα με τον πατέρα του στο πάρκο.

Σε κάποια στιγμή, παρατηρεί ο μικρός ένα ψόφιο σπουργιτάκι.

-Μπαμπά, τι είναι αυτό;

-Ένα ψόφιο σπουργίτι, παιδί μου!

-Και γιατί έχει τα πόδια πάνω;

Κι ο πατέρας, δυσανασχετώντας με τις συνεχείς περίεργες απορίες του μικρού, αποκρίνεται:

-Γιατί θα έρθει ο Θεούλης, θα το πιάσει από τα πόδια και θα το πάει στον ουρανό!

-"Ουάου!", αναφωνεί εντυπωσιασμένος ο μικρός.


Μετά από μερικές μέρες, ο Τοτός πάει στον πατέρα του και του λέει:

-Μπαμπά, που να στα λέω, παραλίγο να πεθάνει η μαμά σήμερα!

-Τι εννοείς παιδί μου; Δε σε καταλαβαίνω!

-Ε, να, ήταν ξαπλωμένη με τα πόδια ψηλά σαν εκείνο το σπουργίτι και φώναζε "Ωωωω, Θεέ μου...". Και θα την είχε πάρει ήδη ο Θεούλης να την πάει στον ουρανό αν δεν ήταν...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ο νονός να πέσει πάνω της και την κράτησει...


(Δείτε κι εδώ κι εδώ για ακόμα μερικά κατορθώματα του Τοτού)

Η στερημένη κι ο άπραγος σύζυγος #2

Οι ίδιες δυο φίλες από χθες συζητούν ξανά στο τηλέφωνο:

-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
...


Μετά από ακριβώς πέντε ώρες, σαραντατρία πρώτα και τριανταέξη δεύτερα:

-Αυτά που λες! Τα υπόλοιπα θα στα πω αύριο γιατί πέφτει και η εφεδρική μπαταρία του ασύρματου! Πες μου όμως στα γρήγορα, τι έγινε με τον Αποστόλη;

-Άστα... Τίποτα! Με έπιασε στο δούλεμα. Με είπε ...Ζορό!

-...Μωρέ τι γάιδαρο πήγες και πήρες; Τέλος πάντων, δεν κάνεις ακόμα μια προσπάθεια;

-Δηλαδή τι να ντυθώ αυτή τη φορά; Λαγουδάκι; Νοσοκόμα;

-Νομίζω ότι τα απλά πράγματα είναι τα καλύτερα. Απλά περίμενέ τον στο κρεβάτι τελείως γυμνή. Καλόπιασέ τον και λίγο, γλυκομίλα του, πες και κάτι ρομαντικό...

-Σαν τι δηλαδή;

-Ε, να, πες του ότι για χάρη του φόρεσες τη στολή του Έρωτα! Ε, δε μπορεί, κάτι θα γίνει!

-Άιντε, να δούμε...


Την επόμενη λοιπόν, επιστρέφει ο Αποστόλης κατά τα γνωστά (μπαρότσαρκα, μπύρες κλπ) και βρίσκει τη γυναίκα του στο κρεβάτι γυμνή.

-Μωρή, ντύσου, θα πουντιάσεις!

-Μα είμαι ντυμένη, αντρούλη μου! Φόρεσα τη στολή του Έρωτα και σε περίμενα τόσες ώρες!

-Τη στολή του Έρωτα;

-Ναι, αγάπη μου!

-Καλά, δε μπορούσες τουλάχιστον πρώτα να...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...της ρίξεις ένα σιδέρωμα;

Η στερημένη κι ο άπραγος σύζυγος

Δυο φίλες μιλάνε στο τηλέφωνο:

-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
...


Έπειτα από περίπου ...τέσσερεις ώρες:

-Αυτά που λες, για να μη στα ...πολυλογώ. Για πες μου όμως, εσύ πως τα πας με τον Αποστόλη;

-Άστα, Φρόσω μου! Από κρεβάτι τίποτα!

-Ναι; Πώς έτσι, μωρέ;

-Ε, να... Μετά τη δουλειά, πάει και πίνει μπύρες με τους φίλους του. Ύστερα γυρίζει σπίτι κι ούτε γεια δε λέει. Συνήθως κοιτάει το ψυγείο να δει τι φαί υπάρχει, ντερλικώνει κι ύστερα παίρνει μερικές μπύρες ακόμα κι αράζει με τις ώρες στην τηλεόραση ο γάιδαρος...

-Ακου να σου πω τι θα κάνεις. Περιμένοντάς τον την επόμενη φορά, φόρα μόνο τα μαύρα σέξι εσώρουχά σου...

-Αχ, νομίζεις πως δεν το δοκίμασα; Αυτός όμως τίποτα! Αφού σου λέω, ο νους του είναι στο φαί, στη μπύρα και στην τηλεόραση!

-Μμμ, για στάσου όμως. Σημασία έχει και η σκηνοθεσία! Αν σβήσεις τα φώτα, ανάψεις μερικά κεράκια να γίνει ατμόσφαιρα και μαζί με τα μαύρα εσώρουχα φορέσεις και μια μαύρη μάσκα στο πρόσωπο;

-Μάσκα;

-Ναι μωρέ! Οι άντρες φτιάχνονται με κάτι τέτοια, αποκτάει ίντριγκα το πράγμα! Κράτα και κάτι έτσι λίγο kinky, κανένα μαστίγιο ας πούμε! Μιλάμε, θα τον τρελάνεις, ηφαίστειο θα γίνει!

-Ε, ξέρω 'γω; Θα δοκιμάσω. Τι έχω να χάσω;


Την επόμενη λοιπόν, ο Αποστόλης γυρίζει ως συνήθως αργά μετά από μπυροκατάνυξη με τα κολλητάρια του. Μπαίνει στο σπίτι, σκοτάδι παντού. Παρά λίγο να φάει τα μούτρα του. Πάει στην κουζίνα, κοιτάει για φαί, τίποτα. Πάει στο ψυγείο, πάλι τίποτα. Ούτε μπύρες δεν είχε.

Παρατηρεί εν τω μεταξύ διάφορα κεράκια αναμμένα εδώ κι εκεί, τα οποία πυκνώνουν προς την κρεβατοκάμαρα. Πάει προς τα κει να δει, ανοίγει την πόρτα και τι να δει; Η γυναίκα του στο κρεβάτι με τα μαύρα εσώρουχά της, μια μάσκα στο πρόσωπο και ένα μαστίγιο στα χέρια!

-Γεια σου, σκλάβε! Σε περίμενα!

-Γεια σου...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...Ζορό! Δε μου λες, τίποτα δεν έχει να φάμε; Και τι έκανες τις μπύρες μου, μην τα σπάσω όλα εδώ μέσα;

Τα οπίσθια της συζύγου

Αυτή κι Αυτός. Ντύνονται για να βγουν έξω.

-Βρε γυναίκα, έχεις πολύ παχύνει τελευταία.

-...

-Ειδικά ο ποπός σου έχει γίνει τεράστιος σαν ψησταριά!

-... (Κατακόκκινη και έτοιμη να ουρλιάξει, αλλά κρατιέται διπλωματικά)


Αργότερα, όντας έξω σε φιλικό σπίτι, ο άντρας παρατηρεί την ψησταριά στη βεράντα και ...συγκρίνει με τα οπίσθια της γυναίκας του.


-Μμμ, είχα δίκιο! Όντως, ο ποπός σου είναι μεγάλος σαν ψησταριά!

Η γυναίκα του πετάει απλώς ένα αγριεμένο "Α, να χαθείς, βλάκα!" και δε συνεχίζει.


Το ίδιο βράδυ, στο κρεβάτι, ο άντρας έχει διάθεση για τρελίτσες. Η γυναίκα του όμως τον κόβει:

-Άκου να σου πω! Σαν πολλά δε ζητάς; Δηλαδή θέλεις να ανάψουμε ολόκληρη ψησταριά για να ψήσουμε...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ένα λουκανικάκι τόσο δα;

Ο παπάς και ο καντηλανάφτης

Εκκλησία πριν τον εσπερινό. Οι πιστοί προσέρχονται σιγά-σιγά.

Ο παπάς σε κάποια φάση παρατηρεί ότι ο νεωκόρος πηγαίνει σ' ένα-ένα καντήλι και κλέβει από λίγο λάδι.

-"Καλά, δεν ντρέπεσαι κυρ-Αντώνη να κλέβεις το λάδι; Τι πράγματα είναι αυτά στον οίκο του Θεού;" του φωνάζει.

Ο άλλος όμως βάζει το δείκτη του μπροστά από το στόμα και του κάνει "σσσ", να κάνει ησυχία.

Ο παπάς πάει να θυμώσει, αλλά ο άλλος απαντά δυνατά:

-Εγώ να ντραπώ παπά μου, ή εσύ που ξεκοκαλίζεις τα παγκάρια της εκκλησίας και παίρνεις πράγματα για το σπίτι σου; Ακούτε συγχωριανοί;

-Έχεις δίκιο παιδί μου...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ας κάνουμε ησυχία, δεν είναι σωστό να φωνάζουμε μέσα στην εκκλησία...

Τα θαυματουργά παπούτσια

Βρισκόμαστε χαμένοι σε κάποιο παζάρι της Ανατολής. Ένα αντρόγυνο περιφέρεται χαζεύοντας το πλήθος και τη φασαρία.

Περνώντας έξω από ένα μαγαζί με παπούτσια, ο μαγαζάτορας τους φωνάζει:

-Ε, κύριος! Ε, κυρία! Ελάτε να δείτε, έχω παπούτσια σπέσιαλ!

Μπαίνουν λοιπόν μέσα στο μαγαζί.

-Αυτά εδώ τα πασούμια είναι αντάξια ενός μεγάλου Βεζύρη! Ετούτα εδώ τα γοβάκια θα τα ζήλευε κι η ομορφότερη πριγκίπισσα της Ανατολής! Κι εκείνο εκεί...

-Δε μου λες, αυτά τα παπούτσια που τα έχεις μέσα στο κουτί τι είναι;

-Α, αυτό είναι το κόσμημά μου! Ετούτα εδώ τα παπούτσια είναι θαυματουργά!

-Δηλαδή;

-Δε μου λες, κύριος; Με την κυρία σου στο κρεβάτι πως τα πάτε;

-Ξέρω 'γω; Καλά τα πάμε...

-"Μην τον ακούτε κύριε ...Μεμέτη μου, αράχνες έχει πιάσει!" τον διακόπτει εκνευρισμένα η γυναίκα.

-"Ε, λοιπόν, αυτά τα παπούτσια κάνουν τον άντρα ηφαίστειο!" ολοκληρώνει ο μαγαζάτορας. "Τίποτ' άλλο δε σας λέω!"

-"Ναι, καλά, αλλού αυτά! Για αμερικανάκια μας πέρασες;" του απαντάει η γυναίκα.

-Αλήθεια! Αλήθεια σας λέω. Δεν έχει παρά να τα δοκιμάσει ο κύριος!

-Βρε γυναίκα, τι έχουμε να χάσουμε; Ας δοκιμάσω, να δούμε ότι δε δουλεύουν, να του τα ψάλλουμε και να φύγουμε!

Μόλις όμως ο άντρας βάζει τα παπούτσια, αισθάνεται ένα κάψιμο εκεί κάτω και μια αστείρευτη ...ενέργεια. Αντί όμως να κυνηγήσει τη γυναίκα του, ορμάει στο μαγαζάτορα, τον αρπάζει από τα πόδια, τον γυρνάει μπρούμυτα, του ανεβάζει την κελεμπία κι είναι έτοιμος να...

-"Βοήθεια! Βοήθεια! Όϊ, μάνα μου! Άσε με, άσε με!" χτυπιέται και φωνάζει εκείνος. "Αχ, κυρία μου, σταματήστε τον! Λάθος! Λάθος! Έβαλε...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ανάποδα τα παπούτσια, το αριστερό στο δεξί και τ' ανάπαλιν..."

Ο εξολοθρευτής γορίλων

Μια φορά κι έναν καιρό ακούει κάποιος κάτι περίεργα γρυλίσματα από τον κήπο του. Πάει στο παράθυρο και τι να δει: Ένας τεράστιος γορίλας ήταν σκαρφαλωμένος σ'ένα πεύκο!

-"Μη χειρότερα!", λέει ο ανθρωπάκος. "Πού στην ευχή βρέθηκε αυτός εκεί; Και τώρα τι θα κάνω; Πού να πλησιάσω. Θα με κάνει με τα κρεμυδάκια!"

Αφού έψαξε λοιπόν στο έντεκα οχτώ ...αποτόσο και στο χρυσό οδηγό, τελικά βρήκε ένα εξολοθρευτή ...γορίλων.

-Γραφείο εξολόθρευσης γορίλων "Ο Κινγκ-Κονγκ". Σας ακούω;

-Γεια σας! Είναι ένας...

-...γορίλας στον κήπο σας, να υποθέσω;

-Μάλιστα! Σαΐνι σας βρίσκω!

-Πείτε μου διεύθυνση... Ωραία! Έρχομαι!


Μέσα σε λίγα λεπτά καταφτάνει ο ...εξολοθρευτής με το βανάκι του και χτυπάει την πόρτα του ταλαίπωρου φίλου μας, ντυμένος με άψογη στολή, με το βαλιτσάκι του καθώς και με τον εκπαιδευμένο σκύλο του.

-Καλημέρα σας! Πού είναι ο γορίλας, να τον σκίσω;

-Στην πίσω αυλή είναι, περάστε από 'δω!

Πάνε στην πίσω αυλή. Ο εξολοθρευτής βγάζει από το βαλιτσάκι του ένα δίχτυ και μια καραμπίνα.

-Ακούστε να δείτε πως θα γίνει. Θα ανέβω εγώ πάνω στο δέντρο και θα αρχίσω να το κουνάω και να ενοχλώ τον γορίλα, ο οποίος αργά ή γρήγορα θα κατέβει ή απλά θα πέσει κάτω.

-Όκει, αλλά ο σκύλος;

-Μόλις πέσει ο γορίλας, θα χιμήξει ο σκύλος, θα του δαγκώσει τα [ξέρετε ποια] και ο γορίλας θα παραλύσει για λίγο. Τότε θα του πετάξω εγώ το δίχτυ και θα κατέβω να τον ακινητοποιήσω τελείως. Πάρτε κι αυτό!

Και του δίνει την καραμπίνα. Ύστερα αρχίζει να ανεβαίνει στο δέντρο.

-Καλά όλα αυτά! Μισό λεπτό όμως! Την καραμπίνα τι μου τι δίνετε;

-Εεε, κοιτάξτε, καμιά φορά πέφτω εγώ από το δέντρο πριν το γορίλα. Σε αυτή την περίπτωση, παρακαλώ...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...πυροβολήστε το σκύλο!

Επιστροφή από τη βραδινή έξοδο

Ο νεαρός φέρνει την κοπέλα του πίσω στο σπίτι της περασμένες τρεις μετά τη βραδινή έξοδο. Κι οι δυο τους αισθάνονται όρεξη για ...τρελίτσες.

Αρχίζει λοιπόν να "ψήνεται" η κατάσταση, εκεί στην πόρτα. Πιάνει την κοπέλα, την ακουμπάει στον τοίχο και της δίνει ένα ζεστό αισθησιακό φιλί. Ύστερα συνεχίζει στο λαιμό και ...ούτω καθεξής.

Η κατάσταση έχει "ζεσταθεί" για τα καλά. Οι δυο νεαροί χαιδεύονται και σχεδόν κοπανιούνται στον τοίχο.

-Αχ, Γιάννη μου! Σε θέλω! Πάρε με! Ναι, πάρε με! Πάρε με τώρα! Πάρε με ΤΩΡΑ...

Εκείνη τη στιγμή, ο νεαρός παρατηρεί έκπληκτος ότι χωρίς να το καταλάβουν τα παιδιά μέσα στη φούρια τους, η πόρτα του κτηρίου έχει ανοίξει και έχουν κατέβει και τους κοιτάνε αγριεμένοι και αγουροξυπνημένοι ο πατέρας και η μητέρα της κοπέλας (μένουν στον τρίτο), το ζευγάρι των ηλικιωμένων από το ισόγειο, ο κυρ Μήτσος από τον δεύτερο, η γεροντοκόρη του τρίτου και διάφοροι άλλοι.

-...

-"Αγόρι μου, μην πεις τίποτα, δε χρειάζεται", τον κόβει ο πατέρας. "Τόση ώρα σου φωνάζει η κόρη μου να την πάρεις. Θες πάρτην, θες μην την παίρνεις, δικαίωμά σας είναι, εγώ δεν ανακατεύομαι. Για τ' όνομα του Θεού όμως, μπορείτε να...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...πάρετε τα χέρια σας από το θυροτηλέφωνο;"

Ο Κολοκοτρώνης και η κυρία των σαλονιών

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν κάποτε καλεσμένος σε μια κοσμική δεξίωση από μια κάπως σνομπ κυρία της υψηλής κοινωνίας της πρωτεύουσας του τότε νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Η κυρία όμως δεν γούσταρε να πει ολόκληρο το όνομα του Γέρου του Μοριά. Αυτό το "Κολο" δεν έβγαινε από τα υψηλά χείλη της, ήταν πολύ ...παρακατιανός συνδυασμός φθόγγων. Αρεσκόταν να τον αποκαλεί "Κοτρώνη".

-Καλώς ήρθατε κύριε Κοτρώνη! Τιμή μας να έχουμε απόψε έναν ήρωα της Επανάστασης και σεβαστό πρόσωπο της πολιτικής ζωής!

Σε κάποια στιγμή, οι καλεσμένοι κάθισαν να φάνε. Ο Κολοκοτρώνης όμως, αρκέστηκε να πάρει το πιάτο του στο χέρι και άρχισε να τρώει όρθιος.

-Μα κύριε Κοτρώνη, τι κάνετε; Γιατί δεν κάθεστε μαζί μας και τρώτε όρθιος;

-Δυστυχώς, δε μπορώ να καθίσω αξιοσέβαστη κυρία οικοδέσποινα!

-Α! Και γιατί δε μπορείτε;
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-Αφού μου κόψατε τον κ*λο!

Οι νάνοι του δίπλα

Ένα ζευγάρι έκανε διακοπές και έμενε σε ξενοδοχείο.

Ένα βράδυ ακούγεται από το διπλανό δωμάτιο: "Έεει, ωωωπ, έεει ωωωπ..." μαζί με τριξίματα και κουνήματα από το κρεβάτι.

-Μωρέ τι γίνεται στο δίπλα;

-Α, δεν ξέρω. Το πρωί είδα ότι ήρθαν ένα ζευγάρι νάνοι. Συμπαθέστατοι, αλλά πραγματικά πολύ κοντοί!

Η δουλειά κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα και έκλεισε με στεναγμούς ανακούφισης.

-Χα! Για δες οι νάνοι! Όσο μπόι του λείπει του μάγκα, τόσο ταύρος είναι στο κρεβάτι! Μωρέ μπράβο!


Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε και τα επόμενα βράδια. Ολόκληρη συναυλία κάθε φορά από τριξίματα και "έι, ωπ!".

Κάποια στιγμή, ο φίλος μας συναντάει το νάνο του δίπλα από το διάδρομο.

-Καλημέρα αγαπητέ μου, εσείς δεν είστε που μένετε στο 27;

-Ναι, εγώ με τη γυναίκα μου!

-Εγώ με τη δική μου είμαστε στο 26 και πρέπει να σου ομολογήσω ότι κάθε βράδυ σας καμαρώνουμε!

-Δε σε καταλαβαίνω!

-Ε να, κάνετε λίγο παραπάνω φασαρία και σας ακούμε όταν ...διασκεδάζετε μαζί. Ομολογώ ότι σε ζηλεύω λίγο φίλε μου. Μακάρι να είχα κι εγώ τις αντοχές σου! Φτου να μη σε ματιάσω!

-Ρε, με δουλεύεις; Δε φτάνει που κάθε βράδυ...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...φτύνουμε αίμα για να ανεβούμε στο κρεβάτι;

Λάθος password

-Tηλεπικοινωνίακός πάροχος Τσίου-Τσίου-Νετ, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

-Καλημέρα σας! Ξέρετε, δε μπορώ να συνδεθώ στο διαδίκτυο...

[Αφού κοίταξαν τη σύνδεση, τα καλώδια, τις ρυθμίσεις στον υπολογιστή, κλπ]

-Κοιτάξτε, όλα φαίνονται να είναι σωστά. Μάλλον έχετε βάλει λάθος password, δε βλέπω άλλη εξήγηση αφού τα υπόλοιπα τα είδαμε.

-Μάλιστα. Και τώρα;

-Όταν βάλατε το δικό σας password, το σημειώσατε;

-Όχι, αλλά το θυμάμαι!

-Μάλιστα. Είστε σίγουρος ότι το πληκτρολογήσατε σωστά; Είναι το πληκτρολόγιο γυρισμένο στα αγγλικά. Μήπως είναι το caps lock πατημένο; Θέλετε να ξαναπροσπαθήσετε ενώ μιλάμε;

Προσπαθεί λοιπόν ξανά ο τύπος, αλλά το ρούτερ πάλι δε συνδέεται.

-Θέλετε να μου πείτε τι password βάζετε για να το τσεκάρω στο σύστημα;

-Εχμ, είμαι σίγουρος ότι το βάζω σωστά!!

-Κοιτάξτε, λάθη με το password γίνονται συνέχεια ακόμα και από πολύ έμπειρους χρήστες. Γι' αυτό σας λέω να το τσεκάρουμε μαζί. Δε θέλω να σας προσβάλλω, για όνομα του Θεού! Εξάλλου, δε βλέπω άλλο τρόπο να σας βοηθήσω, όλα τα άλλα τα κοιτάξαμε.

-Εχμ, ναι...

-Λοιπόν, θα μου πείτε το password που βάζετε για να το τσεκάρω;

-...

-Κύριέ μου, θα σας παρακαλέσω πολύ να μην καθυστερείτε τη γραμμή. Ή θα συνεχίσουμε όπως είπαμε, ή θα εκδώσουμε νέο password, που θα πάρει όμως κάποιες μέρες να σας έρθει ταχυδρομικά. Εσείς επιλέγετε.

-Κ... κ... καλά, ας τσεκάρουμε το password.

-Ωραία, πείτε μου!

-Το password που βάζω είναι...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...rozgatoulis76!

Τα λαθραία

Ένας τύπος καβάλα σε ποδήλατο σταματάει στα σύνορα για έλεγχο.

-Καλώς τον πατριώτη! Από που έρχεσαι με το ποδήλατο;

-Από Γερμανία!

-Καλά, χωρίς αποσκευές, χωρίς τίποτα; Κάτι βρωμάει εδώ! Για κατέβα να σε κοσκινίσουμε!

Παρά το εξονυχιστικό ψάξιμο όμως, δε βρήκαν τίποτα το ύποπτο πάνω του, εκτός από το γεγονός ότι ταξίδευε χωρίς καθόλου αποσκευές, ούτε καν ένα σακίδιο. Ο τελώνης υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δε μπορεί να βρει ενοχοποιητικό στοιχείο κι έτσι αναγκάζεται να τον αφήσει.


Μετά από μια εβδομάδα, να 'τον πάλι τον τύπο, με το ποδήλατο στο δρόμο για να ξαναμπεί στην Ελλάδα, πάλι χωρίς αποσκευές.

-Πάλι εδώ; Τώρα θα δεις! Πιάστε τον, γδύστε τον και ψάξτε μέχρι το βρακί του, κάντε του ακτινογραφίες μήπως έχει καταπιεί τα λαθραία, φέρτε τα σκυλιά να τον μυρίσουν, περάστε τον από ψιλό κόσκινο!

Κι όμως, δε βρίσκουν τίποτα. Ο τελώνης είναι έξω φρενών, αλλά δε μπορεί να κάνει κάτι. Πρέπει να τον αφήσει να φύγει.

-Μη σε ξαναδώ κακομοίρη μου, κατάλαβες;


Την επόμενη εβδομάδα όμως, πάλι τα ίδια. Και αυτό επαναλαμβάνεται για πολλές εβδομάδες χωρίς να μπορούν οι υπάλληλοι να βρουν τίποτα λαθραία. Ώσπου κάποια στιγμή, ο τελώνης φτάνει στο αμήν, πιάνει τον τύπο και τον ρωτάει:

-Άκου να σου πω, κέρδισες, παραδέχομαι ότι είσαι πιο έξυπνος. Είμαι σίγουρος ότι κάτι περνάς λαθραία, αλλά δε μπορώ να βρω τι. Να κάνουμε λοιπόν μια συμφωνία; Πες μου πως το κάνεις και υπόσχομαι να κάνω τα στραβά μάτια. Απλά να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, γιατί θα σκάσω! Πες μου, τι στην ευχή περνάς λαθραία στη χώρα;

Ο άλλος ρίχνει ένα χαμόγελο και του πετάει;
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-Ποδήλατα!

Φάε το φαί σου...

Σκηνή οικογενειακής ...γαλήνης. Η μαμά, ο μπαμπάς, ο παππούς και η γιαγιά προσπαθούν να κάνουν το μπόμπιρα να φάει την κρέμα του.

-(Μαμά): Φάε Γιαννάκη μου το φαΐ σου, να μεγαλώσεις, να γίνεις άντρας!

-(Μικρός): Ζε σέλω...

-(Παππούς): Φάτο μικρέ μου να μεγαλώσεις, να πας φαντάρος!

-Ουάααα!

-(Γιαγιά): Φάτο αγάπη μου, που να σε χαρώ! Φάτο να γίνεις μεγάλος και γερός!

-Όχι, ζε μ' αρέσει...

-(Μπαμπάς): Φάτο αγόρι μου, να μεγαλώσει το πουλάκι σου, να κανονίζεις τα κορίτσια!

-(Μαμά προς τον άντρα της): Ρε Μήτσο...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...μήπως να τη φας εσύ την κρέμα; Και φτιάχνω κάτι άλλο για το μικρό...

Μυωπία

Ένας κύριος με κάτι γυαλούμπες τουλάχιστον δύο πόντους πάχος, μπαίνει σε ένα κατάστημα.

-Καλημέρα σας! Θέλω να αγοράσω ένα καινούριο σαξόφωνο για τον ανιψιό μου που πήρε προχθές το δίπλωμα. Μπορείτε να μου πείτε πόσο κάνει αυτό εκεί το κόκκινο;

-Το ποιο;

-Αυτό εκεί, ντε!

-Χμμ, θα πρέπει να έχετε πολύ μυωπία κύριε, ε; 10 βαθμούς; 20; 30;

-Σας παρακαλώ πολύ, αυτό δε σας αφορά! Τι πράγματα είναι αυτά; Εγώ έρχομαι σαν πελάτης κι εσείς με κοροιδεύετε;

-Μα, να σας εξηγήσω...

-Τι να μου εξηγήσετε; Δεν είναι συμπεριφορά αυτή! Ντροπή σας!

-Κύριε, σας παρακαλώ ηρεμήστε! Κατ' αρχάς, εδώ είναι κατάστημα ρούχων. Και δεύτερον, αυτό εκεί...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...είναι ο πυροσβεστήρας!

Οι τρεις γέροι

Ήτανε τρεις ηλικιωμένοι κύριοι στο γηροκομείο. Ένας νεαρός επισκέπτης τους ρωτάει:

-Πόσων χρονών είσαι παππού;

-Εγώ παιδί μου είμαι 122 ετών!

Ο νεαρός βλέπει ότι το γεροντάκι κρατιόταν σχετικά καλά. Ήταν μάλιστα μακράν σε καλύτερη κατάσταση από τους άλλους δυο

-Πω πω! ΤΙ λες βρε παππού; Και πως τα καταφέρνεις και κρατιέσαι έτσι καλά;

-Α, τι να σου πω παιδί μου! Μια ολόκληρη ζωή πρόσεχα την υγεία μου! Έτρωγα πολλά φρούτα και λαχανικά, απέφευγα τα παχιά κρέατα και τα τηγανιτά και για γλυκό έτρωγα μόνο καρύδια με μέλι. Ποτέ στη ζωή μου δεν έβαλα τσιγάρο ή ποτό στο στόμα μου. Έκανα πάντα πολύ γυμναστική, ήμουν και αθλητής ξέρεις, έτρεξα μαραθώνιο ίσαμε δέκα φορές! Και με τη μακαρίτισσα στο κρεβάτι, του δίναμε πάντα και καταλάβαινε, με εννοείς; Ποτέ δεν ξενύχτησα στη ζωή μου, ποτέ δεν αρρώστησα, ούτε πήρα φάρμακα. Ποτέ δε στενοχωρήθηκα, και ποτέ δεν αγχώθηκα. Πολέμησα σε όλους τους πόλεμους από τον πρώτο βαλκανικό μέχρι και τον εμφύλιο και ποτέ δεν έπαθα ούτε γρατζουνιά!

-Αχ παππού, δεν ξέρω τι να πω... Μπράβο σου! Μακάρι να φτάσουμε όλοι τα χρόνια σου...

Πάει στον δεύτερο, που ήταν σε κάπως χειρότερη κατάσταση.

-Εσύ παππού, πόσων χρονών είσαι;

-Εγώ παιδί μου είμαι 92!

-Και το μυστικό σου;

-Ε, να, πρόσεχα κι εγώ, έκανα όμως και τις καταχρήσεις μου και τα γλέντια μου, αλλά πάντα με μέτρο!

Πάει στον τρίτο. Αυτός ήταν πραγματικά σε κακά χάλια, χούφταλο σκέτο.

-Εσύ παππούλη γιατί είσαι έτσι χάλια;

-Εγώ παιδί μου έχω κάνει στη ζωή μου ότι κατάχρηση υπάρχει! Έτρωγα πάντα του σκασμού τα πιο παχιά κρέατα που είναι τίγκα στο λίπος, αλλαντικά, τηγανιτά, γλυκά με το κιλό. Έπινα σαν σφουγγάρι και κάπνιζα σαν αράπης τα πιο βαριά τσιγάρα, πούρα και αργιλέδες. Δοκίμασα ότι ναρκωτικό υπάρχει στην πιάτσα. Κάθε βράδυ ξενυχτούσα μέχρι το ξημέρωμα. Ζύγιζα πάντα το διπλάσιο από το κανονικό και ποτέ στη ζωή μου δε γυμνάστηκα...

-Καλά και πόσων χρονών είσαι;

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
35!

Ο τουρίστας και το ροχαλητό στο δωμάτιο

Είναι ένας Έλληνας τουρίστας στο Άμστερνταμ τα Χριστουγεννα και δεν έχει ξενοδοχείο να μείνει. Και λόγω των γιορτών, είναι όλα γεμάτα.

Αφού έψαξε σε όλα τα πιθανά καταλύματα της πόλης χωρίς αποτέλεσμα, τελικά καταλήγει σε ένα ψιλοελεεινό hostel. O hostelδόχος [πώς λέμε "ξενοδόχος"] του λέει:

-Ξέρετε κύριε, έχουμε ένα κρεβάτι ελεύθερο σε κοιτώνα για τέσσερεις, αλλά είναι τρεις τρελοαμερικάνοι εδώ και μια εβδομάδα και δυστυχώς ρο[υ]χαλίζουν σαν πριονοκορδέλες! Ακούγονται σε όλο τον όροφο! Εγώ να σας το δώσω το κρεβάτι, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορέσετε να κοιμηθείτε.

-Ωτοασπίδες δεν παίζουν ρε μάγκα;

-Μπα, δεν κάνουν τίποτα! Το δοκίμασαν κι άλλοι, δυστυχώς. Αφού σας λέω, ακούγονται σε όλο τον όροφο οι τύποι! Πάνε και πίνουν ένα σκασμό μπύρες κάθε βράδυ -και ποιος ξέρει και τι άλλο- κι ύστερα χρ χρ χρ, συναυλία όλη τη νύχτα!

-Χαλάρωσε δικέ μου, εμένα με λένε Μητσάρα! Φέρε το κλειδί και σου βάζω και στοίχημα μια φραπεδιά ότι θα ρίξω ύπνους ξεγυρισμένους απόψε! [Λες κι ο ξανθόψειρας ήξερε τι θα πει "frapedia".]

Και φεύγει σιγοσφυρίζοντας χαρόύμενος. [Υποθέτουμε ότι πήγαινε στη μικρή Ολλανδέζα...]


Την επόμενη μέρα, ο φίλος μας κατεβαίνει φρέσκος φρέσκος.

-Τι έγινε αγαπητέ; Μια χαρά σας βλέπω! Τελικά όντως κοιμηθήκατε, μπράβο σας! Ανέβηκα κι εγώ χθες και έστησα αυτί και δεν άκουσα καθόλου ροχαλητά! Μα τον ...ιπτάμενο Ολλανδό, πώς το κάνατε;

-Δε μου λες, αν σου πω, θα μ' αφήσεις να μείνω τσάμπα εδώ όσο θέλω;

Ο άλλος το σκέφτεται και καταλήγει πως μπορεί να τον συμφέρει, αφού θα πει το μυστικό και σε άλλους πελάτες σε παρόμοιες περιπτώσεις.

-Άντε κομμάτια να γίνει, για πείτε μου και χαλάλι σας!

-Λοιπόν, άκου να δεις. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο το απόγευμα ήταν οι Αμερικάνοι και χάζευαν. Πιάνω τον ένα, του δίνω ένα υγρό-υγρό φιλάκι στο μάγουλο και του πετάω: "Εσένα κούκλε και την παρέα σου, θα σας δω το βράδυ!"

-Ε, και τι έγινε!

-Τίποτα. Όταν γύρισα το βράδυ, κοιμήθηκα σαν πουλάκι!

-Κι αυτοί;

-Αυτοί δεν κοιμήθηκαν καθόλου όλη τη νύχτα...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
...Είχαν πιάσει τοίχο. Φυλαγόντουσαν...

[Σημ: Αυτό το ανέκδοτο θα μπορούσε να ήταν αρκετά πιο σύντομο και χωρίς Άμστερνταμ, αμερικάνους, έλληνα και δε συμμαζεύεται. Αλλά μερικές φορές, ο γράφων απλά έχει κέφια! ((-;]

Ο άνεργος ηθοποιός που έγινε γορίλας

-Γεια σου Βλάση, τι κάνεις;

-Έτσι κι έτσι Γιάννη μου. Δύσκολη η ζωή του ηθοποιού μ' αυτή την κρίση. Έχω σχεδόν ένα χρόνο άνεργος και το πως τα βγάζω πέρα, μόνο εγώ ξέρω. Έχε με υπ' όψη σου σε παρακαλώ αν ακούσεις τίποτα για οποιαδήποτε δουλειά, γιατί δε με βλέπω καλά!

-Καλά ρε συ, θα σε έχω κατά νου!


Περνούν μερικές ημέρες και ο άνεργος ηθοποιός λαμβάνει ένα τηλεφώνημα;

-Ναι, ο κύριος Βλάσης Πειναλέος; Γεια σας, τηλεφωνώ εκ μέρους του φίλου σας του Γιάννη. Ξέρετε, νομίζω ότι έχω μια δουλειά ότι πρέπει για τα προσόντα σας!

-Α, σας ευχαριστώ πολύ! Πού είστε, να έρθω από κει τώρα αμέσως;

-Ωραία! Περάστε από το ζωολογικό κήπο και ζητήστε το διευθυντή τον κύριο Ταρζανόγλου!

-Ζωολογικό κήπο;;; Καλά, τέλος πάντων, έρχομαι αμέσως!

Ξεκινάει λοιπόν ο φουκαράς ο φίλος μας για το ζωολογικό κήπο, απορημένος για το τι είδους σχετική δουλειά μπορεί να κάνει εκεί. Ο διευθυντής του εξηγεί:

-Ξέρετε, προσπαθούμε να φέρουμε στον κήπο μας ένα πολύ σπάνιο αφρικανικό γορίλα, αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα. Τα έξοδα είναι μεγάλα βλέπετε και αυτή η κρίση...

-Σύμφωνοι κύριε διευθυντά, αλλά αν μου επιτρέπετε, εγώ πού ακριβώς κολλάω;

-Μα είναι απλό! Εσείς με τα μοναδικά προσόντα που διαθέτετε σαν ηθοποιός, θα μπορούσατε να παίξετε για λίγο καιρό το ρόλο του γορίλα! Να χοροπηδάτε, να βγάζετε καμιά κραυγή και λοιπά. Τίποτα το δύσκολο! Κι εσείς θα βγάλετε ένα χαρτζιλίκι κι εμείς θα έχουμε κάτι να δείξουμε στον κόσμο μέχρι να έρθει ο πραγματικός πίθηκος!

-Εντάξει κύριε διευθυντά, δέχομαι! Ας όψεται η ανάγκη...


Για να μην τα πολυλογούμε λοιπόν, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Συνήθισε ο φίλος μας τη δουλειά, έβγαζε και το ψωμί του. Δεν ήταν ιδιαίτερα κουραστικό, μόνο όταν είχε πολλές επισκέψεις λίγο τον κούραζε να κάνει συνέχεια τον πίθηκο.

Κάποια μέρα, από λάθος του φύλακα, μένει ανοιχτό το κλουβί του λιονταριού και έντρομος ο "γορίλας" διαπιστώνει ότι ένα λιοντάρι έρχεται προς το μέρος του. Φοβήθηκε πολύ για τη ζωή του ο ήρωάς μας. Κι όταν είδε το λιοντάρι να εξακολουθεί να πλησιάζει αγριεμένο, αποφάσισε να προδοθεί προκειμένου να μην καταλήξει γεύμα:

-ΒΟΗΘΕΙΑ, ΒΟΗΘΕΙΑ, το λιοντάρι θα με φάει! Βοήθεια, φύλακες!

Το λιοντάρι είναι πια σχεδόν δίπλα του. Αντί όμως να του επιτεθεί...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
...έρχεται πιο κοντά και του ψιθυρίζει:

-Σώπα ρε βλάκα! Τι γκαρίζεις έτσι; Θέλεις να μας απολύσουν όλους;