Τα αγάλματα των ερωτευμένων

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τα αγάλματα δυο ερωτευμένων τοποθετημένα σε ένα πάρκο να κοιτάζουν αντικριστά το ένα το άλλο.

Βρίσκονταν εκεί επί πάρα πολλές δεκαετίες. Ήταν πολύ όμορφα φτιαγμένα και με όλες τις λεπτομέρειες. Θαρρείς και μπορούσε κανείς να διακρίνει τον πόθο στα μάτια των ερωτευμένων που ήταν καταδικασμένοι να κοιτούν το ταίρι τους αιώνια χωρίς να μπορούν να το σφίξουν στην αγκαλιά τους.


Μια μέρα λοιπόν, εμφανίστηκε μπροστά τους μια καλή νεράιδα και τους είπε:

-Λυπήθηκα να σας βλέπω επί αμέτρητα χρόνια να κοιτιέστε χωρίς να μπορείτε να σμίξετε και αποφάσισα με τις μαγικές μου δυνάμεις να σας δώσω ζωή για μια ώρα μονάχα. Έτσι θα μπορέσετε να χαρείτε μια φορά τον έρωτά σας έστω και για λίγο.

Και πραγματικά, αφού κούνησε για λίγο το μαγικό ραβδί της, τα αγάλματα μεμιάς ζωντάνεψαν. Πιάστηκαν χεράκι-χεράκι και κρύφτηκαν πίσω από ένα θάμνο.

Σε λίγο κάτι μισοφαίνεται να γίνεται πίσω από τον θάμνο. Κλαδιά κουνιούνται, περίεργοι θόρυβοι ακούγονται, βλέπεις ρούχα να βγαίνουν και να πετάγονται κάτω.

Η νεράιδα πονηρεύεται πάει σιγά-σιγά προς τα κει και στήνει αυτί:

-Αχ, αγάπη μου, ήταν τέλειο! Τι να σου πω, είχα τόσο λαχταρήσει να το κάνω!

-Τι λες, τώρα, το ξανακάνουμε σε άλλη στάση;

-Ναι, ναι, μπράβο. Αυτή τη φορά...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...κράτα εσύ το περιστέρι, ενώ εγώ θα του χέζω το κεφάλι!