Παλιός φίλος του σεβασμιότατου

Ένας μεσόκοπος κύριος με ευγενικό παρουσιαστικό χτυπάει την πόρτα του μητροπολίτη. Ανοίγει ο ηλικιωμένος υπηρέτης.

-Καλημέρα σας! Εδώ μένει ο σεβασμιότατος;

-Μάλιστα! Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

-Ήρθα να τον επισκεφτώ! Είμασταν συμμαθητές στο σχολείο και στενοί φίλοι, ξέρετε. Αυτός διάλεξε το δρόμο του κλήρου, εγώ έγινα καθηγητής στο πανεπιστήμιο!

-Μμμ, ξέρετε όμως, είναι μεσημέρι και ο σεβασμιότατος έχει ξαπλώσει. Θέλετε να περάσετε το απόγευμα;

-Α, ναι. Βεβαίως! Μετά τη συντροφιά του ...Μορφέα που τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά του, ελπίζω να χαρεί και με τη δική μου, που έχουμε τόσα χρόνια να ειδωθούμε!

Ο άλλος ξύνει το κεφάλι του. Προφανώς δεν είχε ιδέα τι θα πει "στην αγκαλιά του Μορφέα".

-Μορφέα; Ποιου Μορφέα;

-Ελάτε, ένα αστειάκι ήταν. Ο Μορφέας ξέρετε ήταν...

-Κοιτάξτε, θα σας παρακαλέσω να μείνει μεταξύ μας. Καταλαβαίνετε, η πόλη μας είναι λίγο μικρή και οι άνθρωποι γνωρίζονται... Καταλαβαίνετε...

-Παρντόν; Ομολογώ ότι δε σας καταλαβαίνω...

-Πάντως...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-ο νεαρός λέγεται Βαγγέλης, όχι Μορφέας! Εκεί μάλλον λάθος σας πληροφόρησαν...