Ο μικρός και το σπίτι που "γλυκαίνονται" οι άντρες

Ο Γιαννάκης είναι στο αυτοκίνητο με τον πατέρα του. Κάποια στιγμή περνάνε έξω από ένα σπίτι με κόκκινο φανάρι.

-Μπαμπά, τι σπίτι είναι αυτό και γιατί έχει απ' έξω ένα κόκκινο φανάρι;

-Εχμ, παιδί μου, αυτό είναι ένα σπίτι που πάνε οι άντρες και ...γλυκαίνονται!

-"Ουάου!", αναφωνεί ο Γιαννάκης.


Μετά από μερικές ημέρες, ο Γιαννάκης βόλταρε στους δρόμους και βαριόταν, οπότε αποφασίζει να πάει σ' εκείνο το σπίτι να δει τι παίζει και να ...γλυκαθεί κι αυτός.

Μπαίνει μέσα και απαντάει μια αρκετά στρουμπουλή μεσόκοπη προς ηλικιωμένη κυρία ντυμένη με κάπως εξεζητημένα ρούχα.

-Γεια σου μικρέ μου! Τι ζητάς εδώ;

-Μου είπε ο μπαμπάς μου ότι εδώ έρχονται οι άντρες και ...γλυκαίνονται. Γι' αυτό και ήρθα!

Η κυρία βάζει τα γέλια:

-Δίκιο έχει μεν ο μπαμπάς σου, εδώ είναι όμως για μεγάλους άντρες, όχι για παιδιά! Πόσων χρονών είσαι;

-Οχτώ!

-Ε, λοιπόν μικρέ μου, δεν είναι για σένα εδώ. Δεν πας να παίξεις;

-"Όχι, εγώ θέλω να γλυκαθώ!", φωνάζει ο Γιαννάκης, έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

Τι να κάνει κι άλλη, τον παίρνει στην κουζίνα και του φτιάχνει μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι. Ο μικρός την τρώει με λαιμαργία.

-Εντάξει, μικρέ μου, γλυκάθηκες;

-Ουου, μια χαρά! Αλλά βλέπω κάτι κύριοι μπήκαν τώρα. Και βλέπω και μια κυρία χωρίς σχεδόν καθόλου ρούχα. Για να πάω να δω...

-Στάσου, στάσου, περίμενε! Να πάρε άλλη μια φέτα!

Ο μικρός περιλαμβάνει το ψωμί και ξεχνιέται.

Αυτό γίνεται μερικές ακόμα φορές, ώσπου στο τέλος έχει σκάσει και κοντεύει να ξεράσει απ' το πολύ φαγητό. Η κυρία όμως του δίνει κι άλλες φέτες για να τον απασχολήσει. Αυτός, μια που δε μπορεί να τις φάει, περιορίζεται απλά στο να γλείφει το μέλι.

Στο τέλος, χορτασμένος και μπαφιασμένος βαριέται και αποφασίζει να φύγει προς μεγάλη ανακούφιση της κυρίας.

Γυρίζει λοιπόν στο σπίτι του με ένα τεράστιο χαμόγελο.

-Τι έγινε Γιαννάκη; Τι χαρές είναι αυτές; Από που έρχεσαι;

-Πήγα στο σπίτι που γλυκαίνονται!

-Τι πράγμα;;; Και τι έκανες εκεί, δηλαδή;

-Ααα, ήταν πολύ ωραία, μπαμπά!...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...Τις τρεις πρώτες τις κατάφερα μια χαρά και ευχαριστήθηκα πολύ! Μετά όμως μόνο να τις γλείφω μπορούσα!