-Ρε Βασίλη, δε μου λες, από πότε έχεις να εξομολογηθείς;
-Τι λες ρε; Πώς σου κατέβηκε αυτό στα καλά καθούμενα;
-Λέγε, ρε συ...
-Δε νομίζω να έχω εξομολογηθεί ποτέ, από τότε που μας πήγαιναν στο σχολείο. Γιατί;-Να σου πω, θα πας απόψε μετά τη λειτουργία να εξομολογηθείς;
-Δεν καταλαβαίνω, ρε συ Κώστα πως σου ήρθε αυτό πάλι...
-Ε, να ρε συ, έχω ένα αισθηματάκι με την κόρη του παπά. Πρέπει κάπως να τον κρατήσουμε μακριά από το σπίτι, για να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου, καταλαβαίνεις...
-Αααα, καλά. Αν είναι γι' αυτό, πάω!
Πάει λοιπόν ο φίλος μας στον παπά μετά τη λειτουργία κι αρχίζει να του λεει ό,τι του κατεβαίνει κι ό,τι θυμάται. Για τα βατράχια που σκότωνε όταν ήταν μικρός στο χωριό, για τις καραμέλες που έτρωγε κρυφά στη γιαγιά του, για το μπανιστήρι που έκανε στα αποδυτήρια των κοριτσιών, για το στρατό που έπαιρνε στη ζούλα δεύτερη μερίδα φαΐ και πολλά άλλα. Κι ο παπάς τον άκουγε. Και περνούσε η ώρα.
Σε κάποια στιγμή, δεν κρατιέται ο άτιμος και του ξεφεύγει:
-Πάτερ μου, ξέρετε τι, ακόμα κι αυτή την ώρα που εξομολογούμαι, διαπράττω αμαρτία.
-Τι εννοείς, τέκνο μου; Η εξομολόγηση δεν είναι αμαρτία, είναι ένα δώρο που κάνεις στην ψυχή σου κ.λπ.
-Όχι πάτερ, δε με καταλαβαίνετε. Να, ένας φίλος μου μου ζήτησε να σας κρατάω απασχολημένο ενώ εκείνος τώρα μάλλον είναι στο σπίτι σας με την κόρη σας και αμαρτάνει!
-Μμμ, κατάλαβα. Δε μου λες τέκνον μου, εσύ έχεις παιδιά μήπως;
-Όχι πάτερ μου, είμαστε μόνο δυο χρόνια παντρεμένοι με τη γυναίκα μου.
-Και δε μου λες, ο φίλος σου είναι συνομήλικός σου;
-Μάλιστα, πάτερ, είμαστε παιδικοί φίλοι.
-Μμμ, κατάλαβα. Λοιπόν, τέκνον μου, οι αμαρτίες σου συγχωρούνται. Θέλω όμως να σου εφιστήσω την προσοχή σε ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα την Οργή. Πρέπει να μάθουμε να συγκρατούμε το θυμό μας, μόνο εκείνοι που τα καταφέρνουν ανήκουν πραγματικά στη Βασιλεία των Ουρανών. Να το θυμάσαι αυτό!
-Μάλιστα, πάτερ.
-Ύπαγε, λοιπόν, και μηκέτι αμαρτάνου! Σε συμβουλεύω να πας κατ' ευθείαν στο σπίτι σου, γιατί πρέπει να μάθεις τέκνο μου...
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...ότι εγώ δεν έχω κόρη!
