Ήταν δυο φίλοι κυνηγοί. Ο ένας δεν έπιανε ποτέ τίποτα, ενώ ο άλλος όποτε πήγαινε για κυνήγι επέστρεφε πάντα φορτωμένος.-Πώς τα καταφέρνεις, ρε Μήτσο, ενώ εμένα δε μου κάθεται τίποτα ποτέ στο κυνήγι; Πώς το κάνεις;
-Ε, να είναι πολύ απλό. Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε για αρκούδες, σωστά; Άκου το κόλπο.
-Για πες!
-Που ζουν οι αρκούδες; Στις σπηλιές! Στήνεσαι έξω από μια σπηλιά και κάνεις "Ουουου". Αν υπάρχει αρκούδα θα σ' ακούσει, θα κάνει κι αυτή "ουουου" και θα βγει. Την περιμένεις και μόλις βγει της αλλάζεις τα φώτα!
-Α, αυτό είναι όλο; Ε, σιγά το δύσκολο, θα το κάνω κι εγώ!
Την επόμενη φορά που πάει όμως για κυνήγι, παθαίνει κάποιο ατύχημα και καταλήγει στο νοσοκομείο. Πάει ο φίλος του να τον επισκεφτεί και τον βρίσκει σε κακά χάλια. Σπασμένα χέρια, σπασμένα πόδια, φασκιωμένο από την κορφή ως τα νύχια.
-Τι έγινε, ρε Νώντα, πώς κατάντησες έτσι;
-Ου, να μου χαθείς, εσύ και οι συμβουλές σου!
-Μα τι έγινε;
-Ε, να, έκανα όπως μου είπες. Βρήκα μια σπηλιά, πήγα στην είσοδο και έκανα ένα ξεγυρισμένο "Ουουου". Μετά από λίγο ακούω από μέσα πάλι "ουουου" σαν απάντηση. "Ωραία!" σκέφτηκα. Έρχεται η αρκούδα. Κάθομαι δίπλα στην είσοδο, σημαδεύω με το όπλο και περιμένω να της τη μπουμπουνίσω.-Μπράβο! Και μετά;
-Περιμένω, περιμένω, τίποτα από αρκούδα. Εν τω μεταξύ ακούγεται πιο δυνατά το "ουουου". "Που θα πάει, έρχεται", λέω. Περιμένω, περιμένω...
-Ναι, και μετά;
-Ε, μετά...
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...ήρθε το τραίνο!
