Μπαίνει μια κυρία σ' ένα φαρμακείο.-Καλημέρα! Θα μου δώσετε λίγο υδροκυάνιο;
-Πώς; Υδροκυάνιο; Και τι το θέλετε αν επιτρέπεται;
-Ε, να, θέλω να σκοτώσω κάτι ...ποντίκια.
-Τι ποντίκια μου λέτε κυρία μου; Με δουλεύετε; Θέλετε να φωνάξω την αστυνομία; Ποιον πάτε να ξεκάνετε;
Η κυρία ξεσπάει σε αναφιλητά. Ο φαρμακοποιός την βάζει να κάτσει και της προσφέρει λίγο νερό για να συνέλθει.
-Πού να σας τα λέω καλέ μου κύριε... Ο άντρας μου, το κτήνος... Μετά από είκοσι χρόνια γάμου... Δε σκέφτηκε ούτε τα παιδιά μας ο άθλιος...
-Ααα, τώρα κατάλαβα! Κοιτάξτε κυρία μου, αυτά συμβαίνουν! Ηρεμήστε πρώτα κι ύστερα βλέπετε. Το πολύ-πολύ να ζητήσετε διαζύγιο. Όχι όμως και φόνο, δεν αξίζει, είναι αμαρτία από το Θεό. Έχω δει πολλά εγώ τόσα χρόνια στο φαρμακείο...
-Μα τι λέτε; Είναι δυνατό να τον αφήσω έτσι; Δώστε μου τουλάχιστον λίγο βιτριόλι να του δείξω εγώ!
-Σας παρακαλώ κυρία μου. Δεν γίνεται να γίνω εγώ συνένοχος σε ένα τέτοιο έγκλημα! Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος εξάλλου.
-Μα με την καλύτερη μου φίλη; Κι αυτή η σκρόφα πήγε και τον ξελόγιασε... Σταθείτε μισό λεπτό να σας δείξω τα Σόδομα και τα Γόμορά τους.
-Ελάτε τώρα κυρία μου, μη μ' ανακατεύετε εμένα...
-Αυτή βγάζει μια φωτογραφία και του δείχνει πραγματικά εν μέσω ενός ακατανόμαστου όργιου έναν άντρα σε πολύ κολασμένο τετ α τετ. Αλλά ο άντρας ήταν με τη γυναίκα του φαρμακοποιού!
-Κοιτάξτε κυρία μου, τελικά νομίζω ότι θα σας δώσω το βιτριόλι. Δεν ήξερα ότι...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...είχατε και συνταγή!
