Η κατάσταση είναι τραγική. Τον έχουν κυκλώσει τα λιοντάρια τα οποία φαίνονται να είναι πολύ πεινασμένα. Οι βρυχηθμοί και η οσμή των λιονταριών κάνει το σκηνικό ακόμα πιο τρομακτικό.
Χαμένος για χαμένος, ο ιεραπόστολος σκέφτεται ότι η μόνη ελπίδα που του έμεινε πια είναι στον Ύψιστο. Γονατίζει λοιπόν και προσεύχεται:
-Κύριε, αν είναι το θέλημά Σου να γίνω τροφή των λιονταριών, ας γίνει. Αλλιώς, δώσε χριστιανική συνείδηση σ' αυτά τα ζώα ώστε να ξεπεράσουν τη φύση τους και να μη ζητάνε πια να καταβροχθίζουν ανθρώπους!
Μεμιάς, τα λιοντάρια, που ήταν με τις τρίχες ορθωμένες έτοιμα να επιτεθούν, ηρεμούν και κάθονται στο χορτάρι.
-Γλύτωσα, γλύτωσα! Σκέφτεται ο ιεραπόστολος. Μεγάλο το όνομά Σου, Κύριε!
Τότε ένα από τα λιοντάρια, το πιο μεγαλόπρεπο με την πιο μεγάλη και όμορφη χαίτη, ο αρχηγός του κοπαδιού κατά πως φαινόταν, μιλάει με ανθρώπινη φωνή και λέει:
-Κύριε, δοξασμένο το όνομά Σου...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
...ευλόγησε το γεύμα μας!
