Βρισκόμαστε σε κάποιο χωριό της Αφρικής. Ο γενναίος ιεραπόστολος έχει αφιερώσει τη ζωή του να εκπολιτίσει τις ντόπιες φυλές πρώην ανθρωποφάγων και να τους δώσει φυσικά και τα φώτα του Χριστιανισμού.
Συχνά περνάει αρκετή ώρα διηγούμενος ιστορίες για το πως ζουν οι λευκοί άνθρωποι στις πόλεις τους. Δεν παραλείπει φυσικά να τους λέει και τα άσχημα του πολιτισμού. Σε κάποια από αυτές τις συναθροίσεις, συζητούν για τον πόλεμο.

Οι άγριοι ακούν με ενδιαφέρον.
-Και όλοι αυτοί οι λευκοί άνθρωποι που πέφτουν θύματα των όπλων, καταλήγουν σκοτωμένοι ή και ψημένοι στις φλόγες της φωτιάς που λέτε;
-Ναι, παιδιά μου. Γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι είναι άπληστοι. Θέλουν πάντα να σκοτώνουν τους άλλους και να τους παίρνουν ό,τι έχουν.
-Ααα, δηλαδή σκοτώνετε γι' αυτό το λόγο; Όχι για να τους φάτε;
-Όχι παιδί μου. Για τη δύναμη και την εξουσία μόνο!
-Καλά, όλο αυτό το ανθρώπινο κρέας από τους σκοτωμένους που προκύπτει κατά τη διάρκεια των πολέμων τι το κάνετε; Δε σας χαλάει;
-Οι λευκοί άνθρωποι, τέκνα μου, δεν τρώνε τους νεκρούς αντιπάλους τους.
-Και δηλαδή, απλά αφήνετε τους νεκρούς να σαπίσουν;
-Ναι, παιδί μου. Και είναι τόσο θλιβερό αυτό το θέαμα των σκοτωμένων παιδιών, των ανθρώπων που χάνονται...
-Μα τι βάρβαροι και απολίτιστοι που είστε εσείς οι λευκοί! Όχι απλά σκοτώνετε χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφήνετε και το κρέας να πάει χαμένο!