Ο γιατρός του δίνει ένα καλά κλεισμένο αποστειρωμένο γυάλινο βαζάκι και του λέει:
-Πάρτε αυτό και αύριο το πρωί να μου φέρετε ένα δείγμα σπέρματος για να το αναλύσουμε. Σύμφωνοι;
-Μάλιστα γιατρέ μου. Ξέρετε, είναι λίγο δύσκολο στην ηλικία μου, αλλά θα προσπαθήσω.
Την επόμενη επιστρέφει στο γιατρό και του δίνει το βαζάκι άδειο.
-Τι έγινε; Δεν τα καταφέρατε;
-Αστα γιατρέ μου! Δε γίνεται τίποτα. Σήμερα το πρωί προσπάθησα με το ένα χέρι, τίποτα. Προσπαθώ και με τα δύο πάλι τίποτα. Ζορίζομαι. βάζω όλη μου τη δύναμη, πάλι τίποτα. Φωνάζω τη γυναίκα μου που είναι, πως να το κάνουμε, πιο επιδέξια, προσπαθεί κι αυτή πότε με το ένα, πότε με τα δυο χέρια, πάλι τίποτα.
-Μμμ, καταλαβαίνω.
-Δε σταματήσαμε εκεί όμως. Φωνάξαμε και την εγγονή μου που είναι νια και, πως να το κάνουμε, στίβει την πέτρα, προσπαθούσε κι αυτή ώρα, αλλά πάλι τίποτα. Φώναξε και το φίλο της που πάει γυμναστήριο, προσπάθησαν κι οι δυο μαζί, πάλι τίποτα!
Ο γιατρός αρχίζει να φρικάρει μ' αυτά που ακούει.
-Δεν ξέραμε τι να κάνουμε που λέτε. Από πάνω μας μένουν τρεις κυρίες μοναχές που κάνουμε παρέα. Τις φωνάξαμε κι αυτές να προσπαθήσουν, έβαλαν από ένα χεράκι, αλλά κρίμα στην προσπάθεια, πάλι δεν έγινε τίποτα. Τελικά τα παράτησα. Δεν υπάρχει γιατρειά...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
...αυτό το βαζάκι δεν ανοίγει με τίποτα!
