Οι νυχτερίδες

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια παρέα νυχτερίδες που είχαν συνήθεια όταν κρεμόντουσαν ανάποδα για ύπνο στην οροφή της σπηλιάς τους το ξημέρωμα, να συζητούν πως πέρασαν τη νύχτα τους.

Βλέπουν λοιπόν ένα ξημέρωμα τη μία να έχει αίματα στο στόμα της και να είναι καλοχορτασμένη και χαρούμενη.

-Τι έγινε απόψε; Πώς τα πέρασες;

-Α, που να σας τα λέω: Βλέπετε το μεγάλο δέντρο λίγο πέρα από την έξοδο της σπηλιάς; Όταν βγήκα , έστριψα αριστερά και συνέχισα. Έφτασα σε μια ελεύθερη κατασκήνωση που κοιμoύνταν έξω μια παρέα γυμνιστές. Ήπια αίμα από αρκετούς, την έκανα ταράτσα και χόρτασα!

-Μπράβο, της λένε οι άλλες.


Το επόμενο ξημέρωμα, βλέπουν μια άλλη νυχτερίδα να έχει γίνει διπλή σε μέγεθος, και να είναι πιτσιλισμένη με αίματα παντού.

-Πώς πέρασες εσύ απόψε;

-Α, τι να σας πω! Μεγάλη τύχη απόψε! Βλέπετε το μεγάλο δέντρο στην έξοδο της σπηλιάς; Όταν πέταξα έξω, έστριψα δεξιά και συνέχισα σε αναζήτηση φρέσκου αίματος. Λίγο παρακάτω είχε μόλις γίνει μια μάχη και κείτονταν νεκροί καμιά εκατοστή άνθρωποι. Ήπια αίμα από όλους και γουρούνιασα κανονικά. Τσιμπούσι βασιλικό!


Το επόμενο ξημέρωμα, βλέπουν μιαν άλλη νυχτερίδα κυριολεκτικά καταματωμένη, να στάζει αίματα από παντού, με τα φτερά της στραπατσαρισμένα και τα μάτια της κατάμαυρα.

-Μα τι έγινε απόψε μ' εσένα;

-Ωωωχ, αφήστε με στον πόνο μου! Βλέπετε το μεγάλο δέντρο στην έξοδο; Ε, απόψε το σούρουπο που πέταξα έξω ορεξάτη...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
...δεν το είδα!