Μια φορά ήταν ένας που ήθελε να κάνει εντύπωση στην κοπελιά του. Ένα βράδυ λοιπόν που είχαν πάει στο Ζαμπέτα, παρατηρεί ο τύπος σε ένα μακρινό τραπέζι να κάθεται ο Ωνάσης.
Περιμένει λοιπόν την ώρα που θα πάει η κοπελιά του στο μπάνιο και μόλις εκείνη φεύγει, σπεύδει στο τραπέζι του μεγιστάνα.
-Κύριε Ωνάση, να σας πω;-Ορίστε κύριε, σας ακούω!
-Να, ξέρετε, θέλω να εντυπωσιάσω λίγο το κορίτσι μου, γιατί τις λέω ότι έχω μεγάλες γνωριμίες και δε με πιστεύει. Οπότε, θα με υποχρεώνατε αν κάνατε ότι περνούσατε από το τραπέζι μας και μου κουνούσατε το χέρι, κάνοντας τάχα ότι με γνωρίζετε.
-Κοιτάξτε, βασικά έχω κουραστεί πολύ να έρχονται διάφοροι άγνωστοι και να μου ζητάνε όλο τέτοια. Άλλη δουλειά δεν κάνω. Επιπλέον, κατά κάποιο τρόπο λέτε ψέματα στην κοπέλα σας κι εγώ το ψέμα δεν το συμπαθώ. Γι' αυτό, δε πηγαίνετε στη δουλειά σας;
-Αχ, κύριε Ωνάση, σας παρακαλώ πολύ! Ξέρετε, εσάς δε θα σας κοστίσει τίποτα, ενώ εμένα θα με βοηθήσετε τόσο! Κάντε μου αυτή τη χάρη, σας παρακαλώ!
Βαρέθηκε κι ο Αρίστος να ακούει τα παρακάλια, ίσως να κολακεύτηκε και λίγο, οπότε στο τέλος συμφωνεί να περάσει κάποια στιγμή κοντά από το τραπέζι του άλλου, δήθεν τυχαία.
Πραγματικά, μετά από λίγη ώρα, σηκώνεται ο Ωνάσης κι όπως περνάει δίπλα από το τραπέζι του άλλου, του γνέφει, του χαμογελάει και του πετάει ένα "Γεια χαρά!". Οπότε κι ο άλλος του αποκρίνεται...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
-Ωχ, πάλι εσύ; Τι θέλεις, ρε βδέλλα; Κι άλλα δανεικά;
