Τέλος

Το "Ας γελάσουμε λίγο" σταματάει εδώ. Τους στόχους του τους πέτυχε. Οι 4 μήνες που κράτησε ήταν για μένα λίγη κούραση και πολύ χαρά. Ελπίζω ότι όντως γελάσατε λίγο (ή και περισσότερο).

Σας ευχαριστώ όλους. Να είστε πάντα καλά και να γελάτε!

Τα "μαγαζιά" του προιστάμενου

Ο προιστάμενος φτάνει καθυστερημένος στο γραφείο. Η γραμματέας βλέπει ότι πάνω στη βιασύνη του το πρωί, έχει ξεχάσει ανοιχτό το φερμουάρ του παντελονιού του και σκέφτεται πως να του το πει ευγενικά.

-Καλημέρα κύριε προϊστάμενε! Όταν φύγατε από το σπίτι σας το πρωί, την κλείσατε την πόρτα του γκαράζ;

Εκείνος δεν καταλαβαίνει και με τη δουλειά το ξεχνάει. Αργότερα, συμβαίνει να παρατηρήσει το φερμουάρ του και τότε θυμάται τι του είχε πει η γραμματέας. Καταλαβαίνει και γελάει. Ύστερα, για να πειράξει τη γραμματέα του, πηγαίνει και της λέει:

-Δε μου λέτε δεσποινίς, από την ανοιχτή πόρτα του γκαράζ, μήπως είδατε καθόλου τη Ferrari μου;

-Όχι κύριε προϊστάμενε. Για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που είδα ήταν...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ένας σκαραβαίος με δυο ξεφούσκωτα λάστιχα!

Παλιός φίλος του σεβασμιότατου

Ένας μεσόκοπος κύριος με ευγενικό παρουσιαστικό χτυπάει την πόρτα του μητροπολίτη. Ανοίγει ο ηλικιωμένος υπηρέτης.

-Καλημέρα σας! Εδώ μένει ο σεβασμιότατος;

-Μάλιστα! Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

-Ήρθα να τον επισκεφτώ! Είμασταν συμμαθητές στο σχολείο και στενοί φίλοι, ξέρετε. Αυτός διάλεξε το δρόμο του κλήρου, εγώ έγινα καθηγητής στο πανεπιστήμιο!

-Μμμ, ξέρετε όμως, είναι μεσημέρι και ο σεβασμιότατος έχει ξαπλώσει. Θέλετε να περάσετε το απόγευμα;

-Α, ναι. Βεβαίως! Μετά τη συντροφιά του ...Μορφέα που τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά του, ελπίζω να χαρεί και με τη δική μου, που έχουμε τόσα χρόνια να ειδωθούμε!

Ο άλλος ξύνει το κεφάλι του. Προφανώς δεν είχε ιδέα τι θα πει "στην αγκαλιά του Μορφέα".

-Μορφέα; Ποιου Μορφέα;

-Ελάτε, ένα αστειάκι ήταν. Ο Μορφέας ξέρετε ήταν...

-Κοιτάξτε, θα σας παρακαλέσω να μείνει μεταξύ μας. Καταλαβαίνετε, η πόλη μας είναι λίγο μικρή και οι άνθρωποι γνωρίζονται... Καταλαβαίνετε...

-Παρντόν; Ομολογώ ότι δε σας καταλαβαίνω...

-Πάντως...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-ο νεαρός λέγεται Βαγγέλης, όχι Μορφέας! Εκεί μάλλον λάθος σας πληροφόρησαν...

Οι κοπέλες κι η βαρύκοη γιαγιά

Τρεις κοπέλες συζητούν στο λεωφορείο. Δίπλα τους κάθεται μια γιαγιά που δεν ακούει καλά.

-Μπλα, μπλα...

-Μπλα, μπλα... (ξέρετε τώρα q-:)

...

-Εγώ λέω τα γαντάκια από το νυφικό να τα κάνεις κοντά, να πιάνουν μόνο τον καρπό. Θυμάστε στο γάμο της Μαίρης; Δεν ήταν πολύ ωραία;

Και δείχνει στο το χέρι της τον καρπό.

-Μμμ, γιατί δεν τα κάνεις κλασικά μέχρι τον αγκώνα; Νομίζω ότι είναι πιο επίσημα έτσι!

Και δείχνει τον αγκώνα της.

Σχολιάζει κι η τρίτη:

-Εγώ πάλι νομίζω πως είναι τελευταία μόδα μέχρι εδώ!

Και δείχνει στο χέρι της το μεσοδιάστημα μεταξύ καρπού και αγκώνα.

Πετάγεται κι η γιαγιά από δίπλα:

-Αχ βρε κορίτσια, ακούστε με κι εμένα, δεν έχει τόσο σημασία αυτό,...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...καλό παιδί να 'ναι και να σ' αγαπάει. Μύθος είναι το μέγεθος...

Ο Λένιν στην Κόλαση

Πεθαίνει ο Λένιν κι ύστερα από μεγάλη φαγωμάρα κι ατέλειωτες συζητήσεις στο Ύψιστο Συμβούλιο Κρίσης, αποφασίζουν να τον στείλουν στην Κόλαση.

Περνάει λίγος καιρός και το αφεντικό της Κόλασης παίρνει τηλέφωνο στα ...απάνω πατώματα:

-Έλα Ύψιστέ μου, εδώ Ακατανόμαστος! Δε μπορώ να βγάλω άκρη μ' αυτό το δαίμονα που μου έστειλες! Μέσα σε λίγο καιρό τους μίλησε όλους, ίδρυσαν συνδικάτα και άρχισαν τις απεργίες. Τα καζάνια έχουν να ανάψουν κάτι μήνες. Οι υφιστάμενοί μου μαζί με τους καταδικασμένους κάνουν συνέχεια πορείες και διαδηλώσεις!

-Διαδηλώσεις; Α, χα, χα! Και φωνάζουν και συνθήματα, δηλαδή;

-Ναι, τραγουδάνε "Εμπρός της γης οι κολασμένοι"... Μου έχουν πάρει τα αυτιά με τις φωνές τους! Ωρύονται επίσης ότι η κόλαση είναι πολύ ...καπιταλιστική! Γενικώς, με έχουν αποσυντονίσει τελείως και αδυνατώ να φέρω εις πέρας το έργο μου. Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Πάρ'τον πίσω, σε παρακαλώ! Πάρτον πίσω και κάντον ό,τι θες, δε με νοιάζει...

-Καλά, στείλτον και θα δούμε. Η Κόλαση πρέπει να λειτουργεί σωστά, δεν κάνουμε τίποτα έτσι...


Περνάει ακόμα λίγος καιρός. Η Κόλαση λειτουργεί ξανά ρολόι και το αφεντικό της βρίσκει επιτέλους την ησυχία του. Τα καζάνια κορώνουν, οι κολασμένοι υποφέρουν το μαρτύριό τους, οι αφίξεις από τη γη διεκπεραιώνονται κανονικά.

Σε κάποια φάση, το αφεντικό του ...Κάτω Μαγαζιού αποφασίζει να πάρει ένα τηλέφωνο στους επάνω να δει τι απόκαμαν με το Λένιν.

-Έλα Πανάγαθε, εδώ Κόλαση! Εδώ πέρα όλα τζάμι, δουλεύουμε καλοκουρδισμένα! Πώς τα πάτε εκεί πάνω με τη ...μουσάτη καταστροφή;

-Άκου να σου πω! Πρώτον, σε παρακαλώ πολύ, πρόσεχε πως μιλάς για τον εκλεκτό μας Βλαδίμηρο! Δεύτερον, ΔΕΝ υπάρχει Θεός και μην ξανακούσω αυτές τις αηδίες! Και τρίτον, μπορείς σε παρακαλώ να με αποκαλείς...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...σύντροφο;

Ο Τοτός, το ψόφιο σπουργίτι και η λάθος εξήγηση

Ο Τοτός πηγαίνει βόλτα με τον πατέρα του στο πάρκο.

Σε κάποια στιγμή, παρατηρεί ο μικρός ένα ψόφιο σπουργιτάκι.

-Μπαμπά, τι είναι αυτό;

-Ένα ψόφιο σπουργίτι, παιδί μου!

-Και γιατί έχει τα πόδια πάνω;

Κι ο πατέρας, δυσανασχετώντας με τις συνεχείς περίεργες απορίες του μικρού, αποκρίνεται:

-Γιατί θα έρθει ο Θεούλης, θα το πιάσει από τα πόδια και θα το πάει στον ουρανό!

-"Ουάου!", αναφωνεί εντυπωσιασμένος ο μικρός.


Μετά από μερικές μέρες, ο Τοτός πάει στον πατέρα του και του λέει:

-Μπαμπά, που να στα λέω, παραλίγο να πεθάνει η μαμά σήμερα!

-Τι εννοείς παιδί μου; Δε σε καταλαβαίνω!

-Ε, να, ήταν ξαπλωμένη με τα πόδια ψηλά σαν εκείνο το σπουργίτι και φώναζε "Ωωωω, Θεέ μου...". Και θα την είχε πάρει ήδη ο Θεούλης να την πάει στον ουρανό αν δεν ήταν...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ο νονός να πέσει πάνω της και την κράτησει...


(Δείτε κι εδώ κι εδώ για ακόμα μερικά κατορθώματα του Τοτού)

Η στερημένη κι ο άπραγος σύζυγος #2

Οι ίδιες δυο φίλες από χθες συζητούν ξανά στο τηλέφωνο:

-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
...


Μετά από ακριβώς πέντε ώρες, σαραντατρία πρώτα και τριανταέξη δεύτερα:

-Αυτά που λες! Τα υπόλοιπα θα στα πω αύριο γιατί πέφτει και η εφεδρική μπαταρία του ασύρματου! Πες μου όμως στα γρήγορα, τι έγινε με τον Αποστόλη;

-Άστα... Τίποτα! Με έπιασε στο δούλεμα. Με είπε ...Ζορό!

-...Μωρέ τι γάιδαρο πήγες και πήρες; Τέλος πάντων, δεν κάνεις ακόμα μια προσπάθεια;

-Δηλαδή τι να ντυθώ αυτή τη φορά; Λαγουδάκι; Νοσοκόμα;

-Νομίζω ότι τα απλά πράγματα είναι τα καλύτερα. Απλά περίμενέ τον στο κρεβάτι τελείως γυμνή. Καλόπιασέ τον και λίγο, γλυκομίλα του, πες και κάτι ρομαντικό...

-Σαν τι δηλαδή;

-Ε, να, πες του ότι για χάρη του φόρεσες τη στολή του Έρωτα! Ε, δε μπορεί, κάτι θα γίνει!

-Άιντε, να δούμε...


Την επόμενη λοιπόν, επιστρέφει ο Αποστόλης κατά τα γνωστά (μπαρότσαρκα, μπύρες κλπ) και βρίσκει τη γυναίκα του στο κρεβάτι γυμνή.

-Μωρή, ντύσου, θα πουντιάσεις!

-Μα είμαι ντυμένη, αντρούλη μου! Φόρεσα τη στολή του Έρωτα και σε περίμενα τόσες ώρες!

-Τη στολή του Έρωτα;

-Ναι, αγάπη μου!

-Καλά, δε μπορούσες τουλάχιστον πρώτα να...
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...της ρίξεις ένα σιδέρωμα;