Κερατούκλη...

Μια φορά ήταν ένας που πήγαινε πρωί-πρωί στη δουλειά του.

Όπως περπατούσε, διασταυρώνεται με έναν τύπο, ο οποίος του δίνει ένα πειραχτικό σκαμπιλάκι στο μάγουλο και του λέει με ύφος:

-Κερατούκλη...

Ο φίλος μας παραξενεύεται από το θράσος του αγνώστου, αλλά μέχρι να το πάρει καλά-καλά χαμπάρι, ο άλλος έχει εξαφανιστεί.


Για να μην τα πολυλογούμε, το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται αρκετές φορές τις επόμενες μέρες σε διαφορετικές φάσεις, πότε μέσα στο λεωφορείο, πότε στην ουρά στο ταχυδρομείο και άλλα. Πάντα πρόκειται για τον ίδιο τύπο που του δίνει ένα ελαφρύ περιπαιχτικό σκαμπιλάκι κι ύστερα αναφωνεί εκείνο το πειραχτικό "Κερατούκλη!".

Ο φίλος μας έχει πειραχτεί κάπως, αλλά κυρίως είναι πολύ περίεργος.

Ένα απόγευμα το συζητάει με τη γυναίκα του, αλλά κι εκείνη δεν ξέρει τι να πει:

-Έλα αγάπη μου, κανένας τρελός θα είναι, θα καθόμαστε τώρα να ασχολούμαστε με τον κάθε παλαβό;

-Δίκιο έχεις βρε γυναίκα, δεν ασχολούμαι άλλο!


Την επόμενη μέρα, περιμένοντας το λεωφορείο, εμφανίζεται πάλι ο άγνωστος. Ρίχνει το γνωστό σκαμπιλάκι και πετάει το εξής:

-Κερατούκλη!...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...Είσαι και μαρτυριάρης, ε;