Λάστιχο στην ερημιά

Ήταν μια φορά ένας τύπος που έμεινε από λάστιχο νυχτιάτικα μέσα στην ερημιά. Και σα να μην έφτανε αυτό, όταν πήγε να το αλλάξει, διαπίστωσε ότι δεν είχε μαζί του γρύλο.

Το πιο κοντινό σπίτι ήταν καμιά πεντακοσαριά μέτρα πιο κάτω, φαινόταν τα φώτα του, από κει και κάτω απόλυτη ερημιά. Τι να κάνει λοιπόν ο καψερός, αποφασίζει να δοκιμάσει να ρωτήσει μήπως μπορούν να του δανείσουν ένα γρύλο.

Περπατάει το λοιπόν μέχρι το σπίτι και στο δρόμο μονολογεί:

-Νυχτιάτικα και ερημιά, να χτυπάω ξένη πόρτα, εντελώς άγνωστος. Κι αν φοβούνται να μου ανοίξουν;

-Κι αν κοιμούνται και δεν ακούνε το κουδούνι;

-Κι αν δεν έχουν γρύλο;

-Κι αν φοβούνται να μου ανοίξουν;

-Κι αν φάω κανένα βρισίδι που τους ενόχλησα τέτοια ώρα;

-Κι αν έχουν σκύλο και μου κοπανίσει καμιά δαγκωνιά;

-Κι αν δε με εμπιστεύονται να μου τον δανείσουν; Που με ξέρουν;

-Κι αν εγώ επιμένω για να μην περπατάω στο κρύο κι αυτοί τσαντιστούν;

-Κι αν, στην προσπάθεια να αλλάξω το λάστιχο, κάνω ζημιά στο γρύλο και μετά μου ζητάνε και τα ρέστα;

-Κι αν λογομαχήσουμε και τσακωθούμε; Κι αν έρθει η αστυνομία; Κι αν...


Μονολογώντας, έχει φτάσει πια μέχρι την πόρτα. Μηχανικά χτυπάει το κουδούνι. Βγαίνει ένας συμπαθέστατος, χαμογελαστός κύριος.

-Καλησπέρα! Τι μπορώ να κάνω για σας, παρακαλώ;
.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-Ρε, δε με παρατάς εσύ κι ο γρύλος σου; Μ' έπρηξες με τη γκρίνια σου...